همشهری‌آنلاین نوشت: یک ستاره‌شناس می‌گوید چتر غول پیکر بسته شده به سیارک می‌تواند به مبارزه با تغییرات آب و هوایی کمک کند.
ایستوان ساپودی، از موسسه نجوم دانشگاه هاوایی، بر این باور است که می‌توانیم یک سیارک را بگیریم، آن را مقابل زمین پارک کنیم و یک چتر آفتابی به آن ببندیم تا مقداری از نور خورشید را مسدود کند. سپر خورشیدی ایده جدیدی نیست. اما تغییرات ساپودی در این ایده، هزینه و دشواری اجرا را تا حد زیادی کاهش می‌دهد و آن را یک قدم به ممکن‌شدن نزدیکتر می‌کند.
او توضیح می‌دهد: «در هاوایی، بسیاری در طول روز از چتر برای جلوگیری از تابش نور خورشید استفاده می‌کنند. به این فکر می‌کردم که آیا می‌توانیم همین کار را برای زمین انجام دهیم و از این طریق فاجعه قریب‌الوقوع تغییرات آب و هوایی را کاهش دهیم؟»
ایده سپر خورشیدی خالی از لطف نیست. اگر فقط درصد کمی از نور خورشید را که دائما به زمین می‌تابد مسدود کند، می‌تواند برای مقابله با افزایش دما کافی باشد. شاید به عنوان راه حل نهایی به کار نیاید، اما می‌تواند برای ما کمی زمان بخرد، تا روی زمین به دنبال راه حل‌های اساسی‌تر باشیم.
مشکل این است که برای جلوگیری از پرت شدن بادبان یا چتر توسط باد خورشیدی و فشار تشعشع، و برای پایداری گرانشی، به مقدار مناسبی جرم نیاز دارد و رساندن این جرم به فضا دشوار و پرهزینه خواهد بود. با این حال، اگر توده از قبل آنجا باشد چه؟ این‌جاست که گرفتن یک سیارک و بستن چتر آفتابی به آن پدیدار می‌شود.
ساپودی محاسبه کرد که قرار دادن تعادل نسبت به خورشید در نقطه لاگرانژی L۱، جرم کل سپر و وزنه تعادل را به تنها ۳.۵ میلیون تن کاهش می‌دهد. لاگرانژ L۱ نقطه‌ای از ثبات گرانشی نسبی است که در اثر برهم‌کنش بین زمین و خورشید ایجاد می‌شود. کشش‌های گرانشی دو جسم در این نقاط لاگرانژ متعادل می‌شوند تا میزان تنظیمات لازم برای ماندن در آن نقطه را به حداقل برسانند. هر سیستم دو بدنه دارای پنج لاگرانژ است. L۱ مستقیما بین زمین و خورشید قرار دارد و بهترین نقطه برای پارک یک سپر خورشیدی است.
این ۳.۵ میلیون تن ممکن است جرم زیادی به نظر برسد، اما حدود ۱۰۰ برابر جرم کمتر از تخمین های قبلی برای یک سپر غیر متصل است. تنها ۱ درصد آن سپر واقعی خواهد بود: حدود ۳۵۰۰۰ تن. جرم باقیمانده متعلق به سیارک خواهد بود.
کاهش وزن سپر با مواد سبک‌تر مانند گرافن امکان‌پذیر است. انجام این کار هنوز هم بسیار مشکل است چرا که در حال حاضر حداکثر محموله قابل حمل یک موشک به ۳۵۰۰۰ تن نزدیک هم نمی‌شود. رکورددار کنونی ساترن ۵ است که محموله‌ای به وزن ۱۴۰ تن را در دوران آپولو به مدار پایین زمین فرستاد. بالاترین ظرفیت موشک غول‌پیکر استارشیپ اسپیس ایکس هم ۲۵۰ تن است.
با وجود این، این ایده می‌تواند دست‌یافتنی‌تر از چیزی باشد که قبلا تصور می‌شد. ناسا نشان داده که می‌توانیم مسیر یک سیارک را تغییر دهیم. کارهای بیشتری باید انجام شود، اما ساپودی فکر می‌کند که اگر اکنون کار روی تحقیق و توسعه را شروع کنیم، ممکن است بتوانیم قبل از اینکه برای آب و هوا خیلی دیر شود، آن را اجرا کنیم.
۵۸۵۸
