لیونل مسی به آن پایانی که همیشه می‌خواست رسید. او روز یکشنبه در ششمین فینال مهمش برای آرژانتین بازی خواهد کرد. این بیست و ششمین بازی او در رقابت‌های جام‌جهانی خواهد بود، بیش از هرکس دیگری؛ رکوردی دیگر در کارنامه درخشان این اعجوبه آرژانتینی. همچنین آخرین روز از حضور او در این بزرگ‌ترین صحنه رقابتی فوتبال جهان نیز خواهد بود.
«این که بتوانم مسیرم را در فینال به پایان برسانم خوشحالم می‌کند، و هرچیزی که اینجا زندگی‌اش کردم دوست‌داشتنی است.» این جملات را مسی بعد از پایان یکی از این شب‌های خاطره‌انگیز گفت. خاطره‌ای که قرار است بعد از رفتنش برایمان به یادگار بگذارد. همه می‌دانند که این آخرین جام‌جهانی مسی خواهد بود، احساسی که می‌گوید شاید دیگر هرگز او را نبینیم در هر بازی گریبانمان را گرفت. خودش هم این را می‌داند، به همین دلیل است که اینگونه بازی می‌کند: اسمش را بگذاریم ماموریت، سرنوشت یا فقط لذت.
دم را غنیمت بشمارید، زمان زیادی باقی نمانده است. و هنوز هم، بعد از ۱۶ سال که از اولین حضور او به عنوان یار تعویضی در پیروزی ۶-۰ مقابل صربستان و مونته‌نگرو می‌گذرد، شنیدن این خبر تکانمان می‌دهد. صبر کنید، چه گفتی؟ روز فینال آخرین بازی توست؟ مسی سه‌شنبه شب گفت: «بله، مطمئناً اینطور خواهد بود. مدت زیادی تا جام‌جهانی بعدی مانده و فکر نمی‌کنم به آن برسم. چنین پایانی زیبا خواهد بود.»
بنابراین تا جایی که به تیم ملی آرژانتین مربوط می‌شود، این خداحافظی است. اما عجب پایان شگفت‌انگیزی، بزرگ‌ترین بازی هنوز باقی مانده، بازی به شدت بزرگ. اما حتی به فینال رسیدن هم مانند برنده شدن است. مانند درک کردن. درک کردن اینکه مسی که بود و چه کرد. تا زمانی که از دست نرود درک نخواهید کرد که چه چیزی در اختیار داشتید.
اواخر در استادیوم لوسیل، یکی از گزارشگران تلویزیونی آرژانتینی تصمیم گرفت آخرین سوال خود را نپرسد. در عوض از آن فرصت برای تشکر استفاده کرد: «نتیجه هر چه باشد، شما مردم را خوشحال کردید. شما روی زندگی همه تاثیر گذاشتید.»
در نهایت، او خودش را هم با کمک دوستان جدید و قدیمی خوشحال کرد. در پایان کوپا آمریکا ۲۰۱۶ که در فینال مقابل شیلی شکست خورد، خداحافظی کرد. گفت که احساس می‌کند همه چیز تقصیر اوست. ولی الان شرایط متفاوت است. «مدتی است که لذت می‌برم، از هرچیزی که برایمان اتفاق میافتد. اینکه بتوانم همه چیز را در فینال به اتمام برسانم خوشحالم می‌کند.»
این فلسفه مربی «لیونل اسکالونی» است: خورشید فردا طلوع خواهد کرد. مسی این پیام را با جان و دل پذیرفت و این به پیام خودش هم تبدیل شده است. اینطور حس می‌شود که هم‌تیمی‌هایش نه تنها برای موفقیت آرژانتین، بلکه برای خوشحالی او هم تلاش می‌کنند، برای اجرای نوعی عدالت.
مسی گفت: «مردم فهمیده‌اند که این چیزی است که باید از آن لذت برد. ما کارهای خارق‌العاده‌ای انجام دادیم: کوپا آمریکا، ۳۶ بازی بدون شکست، فینال جام‌جهانی. بدیهی است که همه می‌خواهیم جام را ببریم اما این فوتبال است و هر اتفاقی ممکن است رخ دهد. امیدوارم که با برزیل متفاوت باشد [در سال ۲۰۱۴ که آرژانتین در فینال به آلمان باخت]. نمی‌دانم این بهترین جام‌جهانی من است یا نه، اما از زمانی که به اینجا رسیدیم در حال لذت بردن هستم.»
او در قطر پنج گل و سه پاس گل ثبت کرد. لحظات درخشان این تورنمنت متعلق به اوست. گل به مکزیک و گل به استرالیا، دقیقاً مدل مسی. پاس گل عجیب در بازی مقابل کرواسی.
مسی از نظر گل‌ها، پاس گل‌ها، موقعیت‌های ایجاد شده، دریبل‌ها و خطاهای متحمل شده در آمار مسابقات پیشتاز است. هنوز هم متوقف نشده. او هر دقیقه را بازی کرده، او مارادونایی بوده است. مسی بود که بعد از شکست از عربستان گفت که کار ما هنوز تمام نشده. مسی بود که تیم را تا به اینجا رساند. شاید هیچ لحظه‌ای به اندازه نیمه‌نهایی مهارت‌هایش را به نمایش نگذاشت، اما هیچ چیزی با گلی که مقابل مکزیک زد قابل مقایسه نیست. قبل از گل مقابل استرالیا جرقه‌های خشم در او دیده می‌شد. تقابل با هلند. اسکالونی می‌گوید: «او همیشه اینگونه است»، و همیشه یک خشم، یا یک رقیب خشمگین در او وجود دارد. تیم هرگز او را اینقدر نزدیک احساس نکرده بود، و او هم آنها را اینقدر نزدیک به خود احساس نکرده بود. این فقط یک رقابت نیست، یک جنبش است، شورش است.
مسی گفت: «اینکه وارد زمین شوی و بدانی یا باید برنده شوی یا به خانه برگردی، اصلاً آسان نیست. ما این احساس را از بازی دوم تجربه کردیم و واقعاً هزینه ذهنی بالایی دارد. گروه به خوبی از پس این موضوع برآمد. ما تا الان پنج فینال را گذراندیم و حالا به سراغ ششمی می‌رویم.»
نباید فراموش کرد که او در گذشته چطور آنها را تا فینال رساند، اما این بار همه چیز متفاوت است. او متفاوت به نظر می‌رسد، متفاوت عمل می‌کند. نسل متفاوتی در این سفر با اوست، نقش او تغییر کرده، بخشی از وزن گذشته کاهش یافته. با این حال، میراث او جاودانه است. همه مشتاقند تا این رقص آخر را به او بسپارند.
امیلیانو مارتینس دروازه‌بان گفت: «کاری که او در کوپا آمریکا انجام داد باورنکردنی بود اما من هرگز در عمرم چیزی شبیه به این جام‌جهانی ندیده بودم». کریستین رومرو اضافه کرد: «این جنون است. همه می‌دانند او چطور بازیکنی است، او یک الگوست، شخصی که همیشه بیشتر از اینها را می‌خواهد. او ضربه‌های زیادی خورده اما همیشه برمی‌گردد.»
در چند روز گذشته عکسی دست به دست شد که در آن خولیان آلوارس ۱۱ ساله در کنار بت خود، لیونل مسی، ایستاده است. ۱۱ سال از آن روزها گذشته و او حالا با مسی هم‌تیمی‌ست. حتی در بازی مقابل کرواسی، مسی آن تکل‌پاس‌گل را فراهم کرد تا آلوارس را آزاد کند و خولیان با دویدن و حمل توپ گل دوم را به ثمر برساند. آلوارس گفت: «کارهایی که لئو انجام می‌دهد باورنکردنی است». انسو فرناندس هم همین نظر را دارد. او هم از کودکی مردی را در تیم ملی تماشا می‌کرد که آرژانتین را یک تنه پیش می‌برد، کسی که آنها را گرفت و تا دومین فینال جام‌جهانی کشاند، بسیار شبیه به مارادونا.
در سال ۲۰۱۶، زمانی که مسی در فکر رفتن بود، فرناندس پیامی در فیس‌بوک منتشر کرد و در انتها گفت متاسفم و از شما متشکرم. او در پیامش خطاب به مسی گفته بود: «ما که هیچکسی نیستیم و یک درصد از فشاری که شما با آن زندگی می‌کنید را زندگی نمی‌کنیم، ۴۰ میلیون آدمی که خواسته‌های مضحکی از کمال و بی‌نقصی داریم و در حالیکه شما را نمی‌شناسیم، چگونه می‌خواهیم شما را متقاعد کنیم؟ هرآنچه می‌خواهید انجام بدهید اما به ماندن و لذت بردن هم فکر کنید.»
حالا بالاخره زمان فرا رسیده است و او همه ما را به آخرین وداع می‌برد…
