ایسنا نوشت: یک ایمپلنت جدید که می‌تواند باتری خود را شارژ کند، حاوی داروی ضد سرطان TPZ است که موفق شده ۹۰ درصد از سلول‌های سرطانی را در موش‌ها نابود کند رد و هیچ عارضه جانبی جدی نیز ایجاد نکرده است. اکنون باید دید آیا برای انسان‌ها هم کار می‌کند؟
گروهی از پژوهشگران دانشگاه فودان مستقر در شانگهای چین ادعا می‌کنند یک سیستم شامل یک ایمپلنت دارای باتری توسعه داده‌اند که می‌تواند محیط‌های کم اکسیژن در بدن انسان را که از فعالیت تومور پشتیبانی می‌کنند، شناسایی کند. این سیستم شامل یک باتری آب شور خودشارژ و یک داروی ضد سرطان به نام تیراپازامین(TPZ) است.
این سیستم دارورسان مبتنی بر باتری به جای هدف قرار دادن سلول‌های سرطانی به صورت جداگانه، به محیطی حمله می‌کند که بسیاری از تومورهای سرطانی از آن منشأ می‌گیرند و در آن رشد می‌کنند.
پژوهشگران در مطالعه‌ای که به تازگی منتشر شده است، ساختار ضد سرطانی خود را در مدل‌های موش دارای تومور سرطانی آزمایش کردند و نتایج هیجان‌انگیز بود.
باتری آب شور از اکسیژن برای مقابله با سرطان استفاده می‌کند
عدم وجود اکسیژن در سلول‌های سرطانی و محیط اطراف آن، تمایز شناخته شده‌ای بین آنها و سلول‌های سالم بدن است. مطالعات گذشته نیز تایید کرده‌اند که هیپوکسی یا کمبود اکسیژن به پیشروی سلول‌های سرطانی کمک می‌کند.
نویسندگان یک مطالعه در سال ۲۰۱۵ در مورد سرطان و هیپوکسی خاطرنشان کردند که هیپوکسی پاتولوژیک بر سلول‌های سرطانی و ریزمحیط تومور تأثیر می‌گذارد و نقش اساسی در روند پیشرفت و انتشار سرطان دارد. همچنین هیپوکسی، متابولیسم، بقای سلولی و مرگ سلولی را تنظیم می‌کند.
پژوهشگران دانشگاه فودان به این ارتباط پی بردند و یک سیستم ایجاد کردند که می‌تواند محیط‌های سرطانی را تشخیص دهد و همزمان از هیپوکسی علیه تومورها استفاده کند.
باتری آب شور این ایمپلنت، ریزمحیط‌های تومور با اکسیژن کم را شناسایی می‌کند و سپس هیپوکسی را در آن مکانها حفظ می‌کند تا زمانی که TPZ سلول‌های سرطانی را از بین ببرد.
از آنجایی که این باتری شرایط تومور را تنظیم می‌کند و TPZ فقط سلول‌ها را در شرایط کم اکسیژن مورد هدف قرار می‌دهد، هیچ سلول سالم دیگری در طول این فرآیند آسیب نمی‌بیند.
این سیستم روی پنج موش آزمایش شد که ظرف دو هفته، حجم تومور سرطانی را در چهار مورد تا ۹۰ درصد کاهش داد.
اکثر سلول‌های سرطانی در این آزمایش کشته شدند و هیچ عارضه جانبی قابل توجهی مشاهده نشد.
همچنین برخلاف زمانی که موش‌ها تحت درمان استاندارد سرطان قرار می‌گیرند، در این روش نه وزن کم کردند و نه تغییری در تراکم مو، پوست یا سایر اندام‌های آنها دیده شد.
پژوهشگران گفتند: این نتایج نشان می‌دهد که استفاده از باتری برای ایجاد یک محیط هیپوکسی طولانی‌مدت می‌تواند تا حد زیادی اثربخشی ضد توموری TPZ را افزایش دهد. علاوه بر این، هیچ تغییر واضحی در وزن بدن و مورفولوژی بافتی اندام‌های اصلی موش‌ها مشاهده نشد. بدین ترتیب ایمنی این سیستم ثابت می‌شود.
نوید درمان بدون دردسر سرطان با ایمپلنت باتری-TPZ
به گفته پژوهشگران دانشگاه فودان، این سیستم قابل کاشت، زیست‌سازگار است و می‌تواند هیپوکسی را در سلول سرطانی برای بیش از ۱۴ روز تنظیم کند.
گفتنی است که این رویکرد درمانی هنوز بر روی انسان آزمایش نشده است، اما اگر همان نتایجی را که در موش‌ها نشان داد، ارائه دهد، راهگشا و نویدبخش خواهد بود.
بیماران سرطانی مجبور نیستند عوارض جانبی دردناک رایج در روش شیمی درمانی و سایر درمان‌های استاندارد سرطان را تحمل کنند.
فن ژانگ و یونگ یائو شیا نویسندگان این مطالعه می‌گویند: استفاده از دستگاه‌های قابل کاشت برای تنظیم ریزمحیط تومور به صورت «درجا» می‌تواند راه مؤثرتری برای درمان سرطان باشد.
با این حال، تحقیقات بیشتری برای بهبود عملکرد این سیستم و آماده سازی آن برای استفاده انسانی مورد نیاز است.
پژوهشگران می‌گویند، امیدواریم این نوآوری ما را به درمان سرطان به شکل بدون درد و بدون عوارض جانبی نزدیک کند.
