هزینه سرسام آور بتن ریزی در سال ۱۴۰۴؛ آیا تنها راه نجات، فوق روان‌کننده ها هستند؟
سال 1404 را می توان پر چالش ترین سال در صنعت ساخت و ساز دانست. بزرگترین چالش افزایش بی سابقه هزینه های سیمان، بتن ریزی، دستمزد نیروی کار، حمل و نقل و … است که گله و شکایت سازندگان پروژه های عمرانی را در پی داشته است. اما سوالی که پیش می آید این است که چرا بتن ریزی اینقدر گران شده و آیا راهی برای کاهش هزینه ها وجود دارد؟
بحران هزینه در پروژه های عمرانی
بخش عمده ای از هزینه های تمام شده پروژه های عمرانی به ویژه سازه های بتنی، مربوط به مصرف سیمان و بتن ریزی می باشد. سهم هزینه بتن در پروژه های عمرانی گاهی به بیش از ۴۰ درصد کل بودجه می‌رسد اما آیا می توان با چند راه حل ساده هزینه بتن ریزی را کاهش و کارآیی آن را افزایش داد؟ جواب این سوال در دست شرکت های تولید کننده افزودنی های بتن است. در پروژه های عمرانی که هنوز با شیوه های قدیمی کار می کنند؛ روانی کم بتن باعث افزایش مصرف آب و در نهایت کاهش مقاومت فشاری بتن می‌شود؛ یعنی بتن نه تنها گرانتر، بلکه ضعیف‌تر هم خواهد بود.
اینجا همان جاییست که شرکت های تولیدکننده افزودنی های بتن وارد عمل می شوند و با تولید و عرضه چند محصول عملکرد بتن را منقلب می کنند. فوق روان کننده بتن یکی از همان افزودنی های بسیار کارآمد و مقرون به صرفه است که از نتایج استفاده از آن شگفت زده می شوید.
فوق روان کننده بتن؛ یک افزودنی با تأثیر بزرگ
فوق روان‌کننده ها یک نوع افزودنی شیمیایی از خانواده کاهنده آب هستند که با تغییر در رفتار ذرات سیمان، باعث روان‌تر شدن بتن بدون نیاز به آب اضافی می شوند. در نتیجه:
- تا ۳۰ درصد مصرف آب را کاهش می دهد
- مصرف سیمان را کاهش می دهد
- تا 25 درصد مقاومت نهایی بتن را افزایش پیدا می دهد
- پمپاژ بتن به ویژه در ارتفاعات را تسهیل می کند
- امکان بتن ریزی در مناطق سردسیر و گرمسیر را فراهم می کند
- بتن را در برابر ترک، نفوذپذیری و سیکل‌های یخ‌زدگی مقاوم تر می کند
- عملیات بتن‌ریزی در قالب های متراکم و آرماتور بندی شده را تسریع می بخشد
به زبان ساده، فوق روان‌کننده ها بتنی مقاوم‌تر، اقتصادی‌تر و بادوام‌تر را ارائه می دهند.
اشتباه رایج پیمانکاران
شاید بنظر برسد که خرید فوق روان کننده بتن یک هزینه دیگر به هزینه ها اضافه کند اما در عمل اینگونه نیست. در پروژه های بزرگ عمرانی، استفاده از فوق روان‌کننده بتن نه تنها یک انتخاب فنی، بلکه یک استراتژی اقتصادی است. هزینه جزئی افزودنی در مقایسه با صرفه‌جویی کلان در مصرف سیمان، زمان و نیروی کار، کاملاً ناچیز است. همچنین، با افزایش مقاومت و کاهش نفوذپذیری بتن در مقابل آب و سایر مایعات شیمیایی هزینه نگهداشت سازه را در طول زمان به شدت کاهش می دهد.
نگاهی به بازار بتن و افزودنی های بتن ایران در ۱۴۰۴
طبق گزارش هایی که انجمن تولیدکنندگان افزودنی‌های شیمیایی ارائه داده است، استفاده از فوق‌روان‌کننده‌ها در سال 1404 در ایران نسبت به سه سال گذشته حدود %55 رشد داشته است که این آمار نشان دهنده ارزش اقتصادی فوق روان کننده بتن در صنعت ساخت و ساز است.
در پروژه هایی مانند راه سازی، سدسازی، برج سازی، پل و سایر سازه های بتنی استفاده از بتن بدون افزودنی بسیار کم مشاهده می شود. حتی جالب است بدانید که در پروژه های کوچک ساختمانی نیز استفاده از افزودنی های مختلف به ویژه فوق روان کننده ها روبه افزایش است.
آینده بتن ایران؛ هوشمند و اقتصادی
فناوری بتن هوشمند در ایران همگام با دنیا در حال پیشروی است. افزودنی های تولید شده با فناوری نانو، بتن خود تراکم و خود ترمیم شونده، همه با هدف کاهش مصرف انرژی و هزینه و افزایش دوام و مقاومت هستند.
در واقع، استفاده از فوق روان کننده ها در ایران را می توان دروازه ورود به این نسل از فناوری ها دانست. کاهش مصرف آب و سیمان، تنها جنبه اقتصادی ندارد بلکه دوست‌دار محیط‌زیست نیز است. چرا که در شرایط کنونی ایران بحران کم آبی و افزایش قیمت انرژی مهم ترین دغدغه در کشور است.
چرا سال ۱۴۰۴ نقطه‌ی عطف صنعت بتن ایران است؟
کم آبی، کمبود انرژی، افزایش قیمت انرژی منجر به افزایش قیمت بتن شده است. از این رو، بهره وری بتن از همیشه مهم تر شده است و دیگر با روش های سنتی نمی توان پروژه های عمرانی را پیش برد. افزودنی هایی مانند فوق روان کننده زودگیر و دیرگیر، ضدیخ، ژل میکروسیلیس و … به افزایش بهروه وری بتن و در نهایت کاهش هزینه ها کمک شایانی می کند.
جمع بندی | تنها راه نجات یا انتخاب هوشمندانه؟
چالش و هزینه های سرسام آور بتن ریزی سازندگان را وادار به پیدا کردن راه نجات کرده است. شاید بتوان گفت فوق روان کننده بتن یک راه نجات از هزینه های سرسام‌آور بتن‌ریزی در ۱۴۰۴ است. همچنین، استفاده از افزودنی های بتن نشان از بلوغ فنی و اقتصادی در صنعت ساخت‌وساز ایران محسوب می‌شود. اگر روزی بتن‌ریزی تنها به مهارت نیروی کار بستگی داشت، امروز موفقیت پروژه‌ها به استفاده درست از مواد افزودنی وابسته است.
